زیستن در قالب ماکت زندگی

از اخبار پرحاشیه این روزها می توان به  ازدواج  باشکوه «لیونل مسی » فوتبالیست نام آشنای تیم بارسلونا اشاره کرد. چنانکه  افراد با شخصیت  وتفکرات گوناگون  در گستره  فضای مجازی نسبت به این قضیه واکنش نشان داده و اظهار نظر کرده بودند. البته جدی ترین نظرات   حول  موضوع ازدواج این ورزشکار با  همبازی دوران کودکی اش  می چرخید. چنانکه بسیاری ازهموطنان از خود ودیگران پرسیده بودند چرا دوستی های کودکی درکشور ما به ازدواج ختم نمی شود؟ دراین تبادل نظر نیز  زنان  به وفادار ی  این ورزشکار اشاره کرده بودند و مردها بر امنیت  واعتماد رابطه این زوج تأکید داشتند. به هرحال با وجود زوایای پیدا وپنهانی که سبک ازدواج درکشور ما را از دیگر جوامع متفاوت می سازد. خبرازدواج لیونل مسی حکایت از پیامهای بی شماری  دارد  که هرکدام از سوی این موضوعات می تواند از سوی  افراد ،اقشار وحتی سازمانها مورد بحث وتحلیل قراربگیرد. چنانکه این خبر باردیگر تأکید تفکر ات اجتماعی وفرهنگی ما ایرانی ها را به سمت زندگی درابعاد کوتاه یادآور می شود  که البته  بر تمام ساحتهای زندگیمان  نیز سایه افکنده است. نمونه روشن این مقوله را می توان به نبود برنامه ریزی های بلند مدت درحوزه های مختلف همانند امور اقتصادی و عاطفی دید.  چنانکه کمتر هموطنی است که به صراحت وقاطع  چهارچوب    زندگی خود را حتی طی  10-20 سال آینده  ترسیم کند.زیرا بنابر شواهد اغلب زندگی ما   در گستره ای  محدود خلاصه شده  نمونه بارز این امر را می توان درعمر کوتاه  روابط عاطفی حتی درقالب ازدواجهای رسمی دید . مسئله دیگر که مؤید این نگاه است عمرکوتاه مدت برنامه های اقتصادی وکسب کار ماست. چنانکه در جهان صدها کمپانی وشرکت اقتصادی  فعال هستند که عمر آنها به چندین دهه می رسد  وبه تعبیردیگر چند نسلی شده اند که  ازاین جمله می توان به سونی وتویوتا اشاره  کرد.حال آنکه امروزه کمتر کسب وکاری را درکشورمان  شاهدیم که به سابقه ای  حتی بیش از پنجاه سال  برسد. مقوله دیگری که بر کوتاه مدت بودن عمر برنامه های ما دلالت می کند را می توان در ساخت مسکن ومعماری دید. چنانکه عمر ساختمانها درکشور ما به 40 سال هم نمی رسد  درحالی که درجوامع پیشرفته عمر بناها  فراترازصد سال می باشد  . جالب است بدانید  ازدیگر  اخبار  پرحاشیه زندگی سلبرینی ها  درهفته های گذشته ،   خانه  جدید آنجلینا جولی بود. چراکه وی به تازگی  خانه‌ سیسیل بی‌دومیل  کارگردان وتهیه کننده  امریکایی  را  خریده که بیش از40 سال  محل سکونت این برنده اسکار بوده   و البته این خانه کلاسیک   در سال ۱۹۱۳ بنا شده است.  به راستی چند نفر از سلبریتهای وطنی درخانه ای با چنین پیشینه ای زندگی می کنند واصولا  چند درصد ساختمانهای ما امکان سکونت با این وضعیت را دارند؟ به هر روی  با توجه به آنچه گفته شد گویا ما ایرانی ها همچنان ترجیح می دهیم بنا بر تفکرات  وتصورات خود به جای  داشتن یک زندگی بشری درقالب  اصل وجوهره آن وبا همان گستردگی لایناهی  در ماکت و حاشیه  آن زندگی کنیم. اما چرا؟