توفیقی در تبدیل سرمایه های خود به برند نداشته ایم

وی تأکید می کند: ماباید شرایط جامعه خود را با کشورکره جنوبی در دوره توسعه مقایسه کنیم . زیرا زمانی که این کشور دوران توسعه را طی می کرد اگر فردی سیگار می کشید به پلیس معرفی می شد وشهروندان کره ای تأکید می کردند ما آنقدر ثروتمند نیستیم که برای کشیدن سیگاردیگران هزینه کنیم. امروزه کشورمانیز  درحال گذرازمسیر توسعه است اما بخش چشمگیری از درآمدهای موجود افراد صرف برند بازی می شود .چنانکه شاهدیم هم اینک هیچ کالایی درجوامع پیشرفته نیست که درکشورما وجود نداشته باشد. درحالی که وقتی صحبت از برند می شود یعنی تولید داخلی ،زیرا درعمل نمی توان تولید داخلی داشت اما صاحب برند نبود.

*برند مد نیست

فضلی پور،رئیس کمیته ملی استاندارد ارزشگذاری برند کشور باتأکید برنبود فرهنگ برند سازی درجامعه می گوید: سنگ بنای تفکر ما درباره برند اشتباه گذاشته شده وآن را مترادف مد قراردادیم وازآنجا که مد را کالایی تشریفاتی می دانیم برند را نیز مقوله ای تجملاتی محسوب می کنیم. بنابراین با تفکر همسنگ بودن برند با مد نمی توان در برندسازی موفق شد.چندین بارنیز در جلسات به دوستان فرهنگستان زبان فارسی یادآورشدم، معانی به کاررفته برای برند نادرست است ومفاهیم ذکرشده به معانی نشان تجاری است .براساس باورهای اجتماعی نیز ازآنجا که ثروتمند ان به دنبال برند بازی هستند با انگیزه های مختلف صنعت برند نکوهش می شود. از طرف دیگرنیز بنابر آموزه های دینی اینگونه رفتارها تفاخر محسوب شده ونهی می شود. درواقع معادل دانستن برند با مد به تولید داخلی صدمه می زند.

این عضو شورای علمی سازمان جهانی علائم تجاری ، بابیان عناصر تأثیرگذار بر سرمایه های اقتصادی می گوید: گرچه امروز محصول چندانی برای برندسازی نداریم اما آنچه پیش ازاین داشتیم ومی توانست برند شود را ازدست دادیم همانند برند کفش ملی که در دهه چهل به 42کشوردنیا صادر

 می شده است. حال آنکه  برندها سرمایه های نمادین محسوب می شوند وما درتبدیل سرمایه های خود به سرمایه نمادین یا برند  موفق نبودیم .

وی ادامه می دهد : از سال 1980 دوره برندینگ آغازشده زیرا دیگر مردم کالا نمی خرند بلکه به دنبال برند هستند چنانکه مطابق بررسی های روانشناسی دراین زمینه ، هرفرد که صبح از خواب برمی خیزد برای تهیه محصولات مورد نیاز خود حدود 40 برند را درذهن دارد. این درحالیست که ماادعای برندینگ داریم   ولی درعصر بازاریابی مانده ایم .زیرا همچنان برای کالاهایمان تبلیغ می کنیم و از برندسازی غافل شدیم . درحالی که درصد بالایی از سرمایه های شرکتهای خارجی صرف برند سازی می شود برای نمونه آیفون 7 با قیمت حدود 870 دلار دربازارجهانی عرضه شد اما بنابر ادعای شرکت اپل هزینه تمام شده آن  2/78 دلاربود یعنی  790 دلاری که ما پرداخت می کنیم پول برند این محصول است.ازاین رو شرکتهای بزرگ  به سوی تولید بدون کارخانه وبرون سپاری تولید رفته وهزینه های تولید را کاهش داده اند ، درمقابل سرمایه را صرف برند سازی می کنند. چنانکه گوشی آیفون 34 قطعه اصلی دارد که در18 کشوردنیا ساخته می شودیا شرکت نایک درتولید محصولات خود با 672 شرکت درجهان قرارداد بسته است.

*سرمایه های انکارشده

دکترعظیم فضلی پور تأکید می کند: درکشور برای اجرای  برند سازی  با تنگناهای قانونی نیز مواجه هستیم زیرا بنابر مقررات موجود باید برای ثبت برند  مجوز بهره برداری گرفت .درواقع همچنان فرایندی هزینه بر به صاحبان سرمایه تحمیل می شود .این درحالیست که امروزه بنابر آمارهای رسمی درتمام شهرکهای صنعتی بسیاری از کارخانه ها ازیک چهارم ظرفیت تولید خود استفاد می کنند درحالی که دیگرا ن می توانند با ثبت برندی جدید از مابقی این ظرفیتها استفاده کرده وخط تولید به کاربیفتد ،چراکه دیگر عصر کارخانه سازی های بی ثمر گذشته است.

وی با اشاره به این که امروزه این برند است که می تواند مزیت نسبی را به مزیت رقابتی تبدیل سازد، می گوید: درشرایط فعلی تجارت جهانی اگرکشوری نتواند مزیتها وسرمایه های نسبی را به مزیتهای رقابتی بدل کند همانند گدایی است که تنها قوت روزانه خودش را دارد درحال حاضرنیز ما با این وضعیت مواجه هستیم چون همچنان متکی به فروش نفت هستیم .بنابراین چنانچه نتوانیم دربرندسازی موفق شویم ، شکست خواهیم خورد.

این استاددانشگاه خاطر نشان می کند : ده سالی است که در مقوله ارزشگذاری   برند  بحث ارزش برند ملی مطرح شده که طبق آن کشورها نیز به عنوان برند ارزشگذاری می شوند .برای نخستین بار نیز درسال 2015 کشورما با 159 میلیارددلار به عنوان چهل وششمین برند ملی دنیا معرفی شد.زیرا بسیاری از برندهای ایرانی  درسالهای اخیر ثبت جهانی شده اند.